«Ένας άντρας που ισχυρίζεται ότι αγαπάει όλες τις γυναίκες, στην ουσία δεν αγαπάει καμία συγκεκριμένη». Το κρυμμένο στον «Ξένο» απόφθεγμα του Καμύ μου κέντρισε το ενδιαφέρον από την πρώτη στιγμή που το διάβασα. Με έκανε να σκεφτώ για μένα. Και εκείνες τις στιγμές, όταν την παρατηρούσα με ξεδιάντροπη προσοχή να ντύνεται στο μισοσκόταδο, το στομάχι μου ήλπιζε να σφίξει από ένοχες. Εκείνη, μια ξένη, ντυνόταν σε αυτό που έπρεπε να είναι το πιο αταίριαστο φόντο για εκείνη, το δωμάτιο μου. Οι ενοχές θα ήταν μια λύτρωση. Άραγε μόνο εγώ μπορούσα να αγαπώ μία γυναίκα, ενώ αγαπώ και όλες τις άλλες; Ή ντετερμινιστικά, ίσχυε ή το ένα ή το άλλο;
